Pod pojęciem ”sygnalizacja świetlna” kryje się ogół systemów kierujących ruchem drogowym na skrzyżowaniach i przejściach dla pieszych. Pierwszą sygnalizacją świetlną na świecie było urządzenie zamontowane na skrzyżowaniu ulic Bridge Street i New Palace Yard w Londynie. Jej konstruktorem był J.P. Knight. Sygnalizacja ta została uruchomiona 10 grudnia 1868 r i działała do 2 stycznia 1869r. Sygnalizatorem był sterowany ręcznie semafor z lampą gazową, która wysyłała zielone i czerwone sygnały. W Polsce pierwsza sygnalizacja świetlna została zamontowana na skrzyżowaniu Alei Jerozolimskich i ulicy Marszałkowskiej w Warszawie, było to 1926 roku. Podstawowymi sygnałami wydawanymi przez obecnie stosowane sygnalizatory są:
- czerwony – zabraniający wjazdu za sygnalizator
- czerwony z żółtym – zabraniający wjazdu za sygnalizator i jednocześnie informujący o mającej nastąpić zmianie sygnału na zielony
- zielony – pozwala na wjazd za sygnalizator
- żółty ciągły– zabraniający wjazdu za sygnalizator. Wyjątkiem jest sytuacja, w której kierujący jest tak blisko sygnalizatora, że nie zdoła bezpiecznie się zatrzymać, bez gwałtownego hamowania. Sygnał ten informuje jednocześnie o mającej nastąpić zmianie na sygnał czerwony
- żółty pulsujący – informujący o niedziałającej sygnalizacji, robotach drogowych lub zmianie organizacji ruchu. Nakazuje stosowanie się do znaków pionowych i poziomych
W przypadku sygnalizatorów dla pieszych, wydawane są następujące sygnały
- zielony ciągły – zezwalający na wejście na przejście dla pieszych
- zielony pulsujący – nakazujący pieszym jak najszybsze opuszczenie przejścia i informujący o zmianie sygnału na czerwony
- czerwony – zakazujący pieszym wejścia na przejście.