Prowadzenie służbowego samochodu nakłada na pracownika odpowiedzialność za auto oraz szkody spowodowane w czasie podróży, w tym również wypadek drogowy, nawet jeśli nie doszło do niego z winy kierowcy. Kwestię odpowiadania za spowodowane szkody reguluję Kodeks Pracy. W świetle prawa, to pracownik ma obowiązek odpowiadania za powierzone mu mienie, ale aby tak się stało niezbędne jest spełnienie kilku warunków.
Po pierwsze, służbowy samochód musi zostać odpowiednio przekazany pracownikowi przez pracodawcę. Ponadto, pracodawca powinien umożliwić zatrudnionej osobie sprawowanie opieki nad powierzonym pojazdem. Po drugie, samochód musi zostać pracownikowi powierzony zgodnie z jego wolą, powinien on wyrazić zgodę na sprawowanie pieczy nad pojazdem. Pracownik musi również mieć świadomość konieczności zwrotu pojazdu po wykonaniu danego zadania czy upływie czasu wyartykułowanego przez pracodawcę.
Te kwestie można spisać w formie umowy, jest to bezpieczniejsze rozwiązanie dla obu stron. Trzecim kryterium, jakie musi zostać spełnione, aby pracownik odpowiadał za szkodę jest jej powstanie. Uszkodzenie samochodu musi być stwierdzone przez specjalistę. Może być zarówno widoczne, jak i ukryte. Konieczne jest oczywiście także to, aby za powstanie uszkodzenia odpowiedzialny był pracownik. Szkoda musi powstać z jego winy, na przykład poprzez naruszenie obowiązku sprawowania opieki nad powierzonym pojazdem służbowym lub poprzez nieprzestrzeganie przepisów ruchu drogowego. Wina pracownika w powstaniu szkody jest tutaj bardzo istotna. Stanowi bowiem główny argument podczas nakładania na zatrudnionego obowiązku odpowiadania za powstałą szkodę. Pracownik ponosi winę w takiej sytuacji, gdy miał wpływ na powstanie szkody, a mimo to jej nie zapobiegł, choć był świadomy zagrożenia uszkodzeniem. Pracownika nie obciąża się konsekwencjami za spowodowanie szkody czy wypadku, gdy powstała ona lub doszło do wypadku z przyczyn niezależnych od kierowcy. Jeśli jednak zostanie stwierdzona wina pracownika, ponosi on za straty pełną odpowiedzialność. Oznacza to, że można od niego zażądać naprawy uszkodzonego samochodu, na przykład poprzez pokrycie jej kosztów w specjalistycznym zakładzie. Za naprawienie szkody pracownik ponosi pełną odpowiedzialność finansową i materialną. Odpowiada również za straty poniesione w wyniku przerwy w użytkowaniu samochodu, na przykład koszty odwołanego transport z powodu naprawy auta ciężarowego, które miało być użytkowane w tym transporcie.
Jeśli jednak nie można jednoznacznie stwierdzić, czy samochód został pracownikowi przekazany w odpowiedni sposób, restrykcje są o wiele łagodniejsze. Pracownik również ponosi odpowiedzialność za szkodę, której jest sprawcą, ale świadczenia finansowe na rzecz napraw nie mogą być większe niż jego trzymiesięczne wynagrodzenie i mają pokryć jedynie koszty naprawy.